10 Ιουνίου 2012

«Περγαμηνή» - Έκτωρ Πανταζής



Στον Ν.Κ.


1.Σκληρός απόπλους

Νά 'σαι πραγματικός
σημαίνει πως ξεσκόλισες "Αθωνιάδες"
σημαίνει πως λύνεις όλα τα λουριά
σημαίνει απόσταγμα από καταιγίδες
και υδατόσημο προικιό σου
ασημοφόρετο τ' αστέρι του θανάτου
κύμα πικρό επέλευση του ασυντέλεστου
και να βαθαίνει η εισαγωγή
και του θανάτου η φύτρα
ανάρπαση των όντων σεντεφένια
καθώς ξεριζώνεται ο κόσμος από μέσα
και η ύπαρξη μένει αίνιγμα πλήρες
Εγώ είμαι της νύχτας ο πρώτος


2.Εραλδικό

Πέρα από το όνειρο και πέρα από τη σιγή
Πέραν του ουρανού και πέρα από τη γη
Μυστήριας άλγεβρας σύμβολο, μυστήριο ένα αλχημικό
Ωκεανέ, που οργάς ,πες, πόνος είναι;
Ουρανέ, που βροντάς, πες, τρόμος είναι;
Βοριά, που φυσομανάς, πες, απόγνωση είναι;
Η βάρκα μαύρη κουκίδα μεσοπέλαγα λικνίζεται στο φως του αιθέρα.
Στης νύχτας την αγκαλιά, στων άστρων τα φιλιά. Πόσα φιλιά είναι η νύχτα;
Το κύμα τους βγάζει στην ακτή. Τους δείχνει το δάχτυλο της μέρας.
Από το βάθος τους η μνήμη τους ξυπνά στις ακτές της ζωής.


3.Πυροστιά


Χασμόδεντρα ονομάζω τα ποιήματα
στο χάσμα που άνοιξε του μηδενός ο έρωτας
αθροίζω
το κάλλος της αμηχανίας

από μέταλλο να γίνει πέταλο
από πέταλο να βγει μέταλλο
Τι μένει; Χειρονομία απέραντη
ιδρυτική της ύπαρξης
γαλάζιο που σκοτείνιασε
πορφυρή κυπάρισσος δίνει τη μάχη του ίσον

Πορφυρίτης
ο μέσα των σπλάχνων αετός
πλάση γίνονται, κόσμος
όλο το στέλεχος πετούν
χρονοβλάσταρο
Αλήθειες αιματώδεις για είναι αβάστακτο
αμετάπειστος του ύψους βαθαίνει με τίποτα

δυσχρωμία φλογάνθιστη
φρούτο πάνω στην ανοιχτή γλύκα
με το μακριά είσαι στο κοντινό
φυγάρης της γλώσσας



4.Συνάψεις

Αφρός είναι το ύψιστο μες στη λεπτή
λευκαύγεια θάλασσα που γεννά κι αφρίζει μουσικά
σαν που φεγγάρι πλέει ουρανό γεμάτο νύχτα
πορφύρα γεμίζει ο κόρφος σου
ώς η καρδιά σου φέγγει διάφανο πορφυρό

λαμπηδόνες ουλές χαρακιές

από μυθώδεις μάχες στην κατάπληξη του μηδενός
αναρριχητής αβύσσων
φάσκεις καταβασιών την ανάβαση
του ύψους βάθη αδράχνεις γκρεμού άνθη

Κισσοστεφής δρυοπετής μιλείς αινίγματα
σχιστής οδού λουλούδια αποστολέα υψηλέ


5.Κύριε ο καπνός σου

Κύριε ο καπνός σου με ενοχλεί
ομίχλη δε μασώ
-κλειστό μέσα σύμπαν εν εξελίξει-

όταν σε συναντώ ερωτικά τα μονοπάτια θέλω
μαύρη ομίχλη  θλίψη μου

η πολυθρόνα είναι η δικιά μου ομίχλη
σαν να με βρήκα σε ρομάντζο με έκοψα
με το ψαλίδι και έζησα
το παρελθόν αλλάζω
αφαιρώ την ύλη κρατώ το χρώμα για τη βαθιά μορφή
έτσι που γυμνά τα αγάλματα έγιναν είδωλα καμόντων
και μες στο λευκό τους
τυλίχτηκαν σάβανο
μοίρα για νέο τώρα φως

ένα τσιγάρο δρόμος τα ταξίδια μου
που η αλλαγή τα αλλάζει

όταν βρέχει η απουσία με διαβρέχει
που είμαι αδιάβροχος δάκρυου μονωδώ
μονωδώ τραβώ του μόνου την οδό
εκ βαθέων γερνώ στα βάθη γέρνω
λουλούδι στο νερό λύνω τη γύρη
της μιάς Ηπείρου πειραστής μονωδώ
Κύριε ο καπνός σου


6.άτυπο ποίημα

Χρονοτριβείς στη φθορά σαν αφθαρσία της
μια θανατομορφή πριν να είναι

η πιο φρικτή απουσία
είναι η δική σου
Μια φορά στο ποτέ πια
πρώτο μυστήριο ο θάνατος
η πιο φρικτή απουσία είναι η δική σου
Υπάρχεις για πάντα δεν
το πρώτο μυστήριο ο θάνατος
το δεν, υπάρχω
και πας
για πάντα
σφήνα στα σκαριά
       επί σαράντα
Υπάρχεις για πάντα δεν

σφαγάρι
αλλαγές στο πετσί
και μετά κόκαλο
άτυπο ποίημα


7.Στο κοιμητήρι

Εδώ θα μείνω επακριβώς
Por los siglos de los siglos
με χρόνους κορωνίδα
στο αμάραντο της φωτογραφίας πένθος
γηρανθείς στα καφενεία μέσα
έκτακτα με φώτισαν ήλιοι απογεύματος
και εν ηδονή πλήθος έφηβοι μορφαί μ επλάνησαν

Τώρα εν γηραιά δήγματι χρόνου ναρκωθείς
τεταριχεύομαι φαραωνική τη πόλει
φερωνύμου Αλεξάνδρου μεγίστου του παλαιοτάτου
Εγώ Κωνσταντίνος Π. από τούδε τήδε αποικίσας άρτι

Αποκλεισμένος στην κάσσα ο εν βιβλίω αθανατούμενος


8.εφόδιο άσμα

Μόνο λευκό βλέπει το μάτι
μαύρα μου χελιδόνια από κάτω σαν βαμπάκι
γιατί μαυρίζετε
τα λεία φτερά τα ψαλίδια
χελιδόνες σταυροί μαύροι χελιδόνες άσπροι σταυροί
κόβουνε άγρια τα μελτέμια με τα σπαθιά φτερά
άλλα σπαθιά στα χέρια αντιλαλούν ψαλμουδιές
νερά λαλούμενα άνοιξη κεχαριτωμένη
μέλισσες άνθη λούζονται
δροσολογούνται χείλη φωτεινά κοριτσιών σαν χάραμα
Σιδηρός ο ανεμοδείχτης στο γαλανό υψώνεται καμπαναριού
άνεμος παραχαράκτης αυτός ο μέγας χαμός στα μαλλιά σου
Στου αίιματος τα πορφυρά
χύνονται δάκρυα
βίου απόδειξη ακριβή
μας άφησε διαθήκη διάσημος για το θανατό του
Μειδιάματα φωτοχυσία παιχνίδια χίλια
χελιδόνες σε τρελό χορό βουτάν χάνονται
λεία φτερά ψαλίδια κόβουν μελτέμια άγρια
μαύρα μου χελιδόνια από κάτω σαν βαμπάκι
γιατί μαυρίζετε
Μόνο λευκό βλέπει το μάτι


Ο Πανταζής Έκτωρ έχει εκδόσει :
Τις ποιητικές συλλογές
1.Βέλος στο χώμα ,Εκδόσεις Πλανόδιον
2.Αγριοστάφυλα σε πατητήρι ,Εκδόσεις Πλανόδιον
3.Κάλυκες,Εκδόσεις Ποιήματα  των φίλων
4.Επί Στροφής ,Εκδόσεις Ποιήματα των φίλων
Τη μετάφραση
Τα πρώτα όπλα του συμβολισμού,Ζαν Μωρεάς,Εκδόσεις Γνώση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!