ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ με το Γιώργο Βέη

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ

                                                                    Το κύμα



Περιμένω έναν ντόπιο. Φίλο από τις προηγούμενες στάσεις μου εδώ. Έχουμε ήδη προγραμματίσει να πάμε να δούμε τα νέα αποκτήματα του εντυπωσιακού, υποδειγματικού μεγαενυδρείου στο νησί Σεντόζα. Το κόσμημα της Σιγκαπούρης. Ο κύριος προορισμός των πρωτάρηδων τουριστών της περιοχής. Μου τηλεφωνεί όμως και μου λέει ότι θα ήταν καλύτερα να το αναβάλουμε για την επομένη. Έτσι, για μια ακόμη φορά, στην πόλη-νησί χωρίς κάποιον κοντά μου. Αλλά σα να μην με βγάζει τίποτε πια στο ξέφωτο της έκπληξης. Ή στην καρδιά της αιφνίδιας μετατροπής των δεδομένων.
Το κύμα που με συμφιλιώνει πάντα με το δήθεν απρόοπτο. Η γνώριμη αίσθηση: να είμαι τελείως αποσυνδεδεμένος από τα πλήθη, χωρίς μεσάζοντες και γέφυρες επικοινωνίας, εντελώς μόνος και ταυτοχρόνως τόσο πολύ, τόσο κυριολεκτικά πολύ μαζί με τους άλλους. Ως προέκταση μάλιστα, ως γνήσιο κι αυθεντικό κομμάτι τους ταυτοχρόνως. Η πληρότητα της κοινωνικότητας. Πέρα μάλιστα από κάθε γλωσσική συνάφεια ή πολιτιστική ομοιογένεια. Ναι, στη διάθεσή μου και τα 704 τετραγωνικά χιλιόμετρα αυτής της ιδιότυπης κυψέλης του Ισημερινού. Εννοείται ότι το αχόρταγο μάτι-εγώ γνωρίζει πώς να τα διεκδικεί όλα αυτά, χωρίς καμιά απολύτως επιφύλαξη. Στους αντίποδες εποχιακών ενοχών ή επιβεβλημένων συμβιβασμών, η δια βίου ιδιοκτησία και χρήση των όσων μπόρεσε να περιηγηθεί η ταξιδιωτική όραση ανάγεται κάποια στιγμή σε αγαθό. Η επικυριαρχία του βλέμματος: η ολοκληρωμένη πρόταση γνώσης. Η εμβάθυνση άλλωστε στο περιώνυμο μυστήριο των ενοτήτων του χώρου και του χρόνου αρχίζει λίγο μετά από τον διάδρομο προσγείωσης του αεροπλάνου. Έτσι, λίγο αφότου αφήσουμε πίσω μας την προβλήτα του λιμανιού της Σιγκαπούρης, η αναβάθμισή μας σε στέλεχος του άλλου τοπίου είναι σχεδόν γεγονός. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι. Πρόκειται για την ανεμπόδιστη εμπέδωση ενός παροδικού, σπεύδω να συμπληρώσω, μεγαλείου. Ενός μεγαλείου πέρα από τη συμβατική κατανόηση. Και βεβαίως η ψευδαίσθησή του. Κάτι δηλαδή σαν προοπτική αθανασίας. Απλώς στραβώνει λίγο προς το τέλος. Είναι ο σιδηρούς κανών. Αλλά αυτό προσώρας δεν φαίνεται να με απασχολεί. Σ΄ αυτή την λεπτομέρεια του κόσμου ανακεφαλαιώνεται, πιστεύω, το θαύμα της πύκνωσης των πλεονεκτημάτων ενός ταξιδιού, μιας σύντομης έστω παραμονής στο εσωτερικό της πολυεπίπεδης πόλης-νησιού με τις εξαιρετικά διακριτές εθνολογικές και ειδολογικές προσχώσεις. Χρειάζεται να τα γράφω όλα αυτά; Μήπως είναι αυτούσιες μεταφορές από το ανοικτό βιβλίο των εμπειριών μας; Σε διαχρονική μάλιστα δράση; Δεν είναι αυτονόητα, εφ΄ όσον υπάγονται εξ υπαρχής στον παλαιό ημέτερο, δηλαδή καζαντζακικό κανόνα; Εκείνον, ο οποίος ορίζει κατά λέξη: «το ταξίδι κι η εξομολόγηση ( κι η δημιουργία είναι η ανώτερη και πιστότερη μορφή της εξομολόγησης) στάθηκαν οι δυο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου. Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις – να βλέπεις και να μη χορταίνεις - και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ’ όλες τις χαρές και τις πίκρες σου – τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ, μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή. Γιατί έτσι μπορείς όχι μονάχα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, παρά, πολύ σπουδαιότερο: να ξεπεράσεις το ζουρλοπερήφανο το εγώ σου, βυθίζοντάς το, αρμονίζοντάς το μέσα στο αγωνιζόμενο και περιπλανώμενο στράτεμα του ανθρώπου.»
Να επιστρέψω σε μένα? 


Περισσότερα εδώ: http://stellasliterarybistro.com/Asia.htm

Ο Γιώργος Βέης είναι ποιητής, κριτικός και διπλωμάτης. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το ποιητικό βιβλίο του «Μετάξι στον Κήπο» από τις εκδόσεις 'Υψιλον' και το ταξιδιωτικό «Μανχάταν-Μπανγκόκ» από τις εκδόσεις 'Κέδρος'.