25 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΤΗ ΘΥΜΗΣΗ ΣΟΥ - Ελένη Κοφτερού



Μου λείπεις πολύ…
Μου λείπει η τρυφερή, λίγο βραχνή, με μια υποψία δισταγμού και μια μαρτυρία κόπωσης φωνή σου, κάθε φορά που απαντούσες στο τηλέφωνο:
-Πως είσαι σήμερα; σε ρωτούσα
-Όχι και τόσο καλά, απαντούσες σα να μου εκμυστηρευόσουν ένα μικρό μυστικό.
Μου λείπει το παιδικό, απορημένο βλέμμα σου, που ζούσε φυλακισμένο σε γερασμένο πρόσωπο.
Μου λείπει η ηρεμία και η νηφαλιότητα στις σιγανές προσεκτικές κινήσεις σου.
Μου λείπει ο στεγνός περιοδικός ήχος του μπαστουνιού όταν ανέβαινες τη σκάλα και το τρίξιμο του κλειδιού στην πόρτα.
Μου λείπει η έκπληξη, η αμηχανία και η δικαιολογημένη αδιαφορία σου, όταν σε ρωτούσα: -Πως είναι τα μαλλιά μου;
Μου λείπουν τα χαρούμενα κι άλλοτε απαιτητικά νιαουρίσματα από τις γάτες της γειτονιάς, όταν κατέβαινες να τις ταΐσεις.
Μου λείπει το βουβό, σπαραχτικό κλάμα σου όταν πνίγηκε το καναρίνι μας, ενώ μου χαμογελούσες παρηγορητικά.
Μου λείπει ο οξύς, άμορφος, εκνευριστικός ήχος τα "ραδιοφωνικά χιόνια" όπως τα λέγαμε, όταν στο μονίμως κολλημένο στ' αυτιά  σου, μικρό  φορητό ραδιόφωνο, μετακινούσες κατά λάθος το κουμπάκι των FM.

Μα πιο πολύ μου λείπουν τα χέρια σου!
Ορφανά τα χέρια μου, αποζητούν τα δικά σου. Κάθε αγκάλιασμα των παραμορφωμένων χεριών σου, κάθε φώλιασμα των δαχτύλων μου ανάμεσα στα δύσκαμπτα δικά σου, κάθε μικρό, ανεπαίσθητο σφίξιμο, κάθε υποτυπώδες χάδι στην παλάμη, κάθε προσπάθεια χαλάρωσης για να τρέξει καλύτερα ο ορός, κάθε επάλειψη με αντισηπτικό, κάθε φλέβα που πεταγόταν, σταγόνες ακριβές στης μνήμης τον αποταμιευτήρα, εκεί που κυματίζουνε όλες οι φορές που σε κρατούσα σφιχτά απ’ το χέρι, ενώ εσύ δεν μ έσφιγγες πολύ...Κρατούσες τη μικρή παλάμη μου ακριβώς όσο χρειαζόταν για να πλέει μόνο η αγάπη και η τρυφερότητα, να πνίγεται η καταπίεση και η εξουσία, όταν με πήγαινες στο σχολείο, στο σινεμά, στην παραλία…



Η Ελένη Κοφτερού γεννήθηκε στην Αριδαία Πέλλας την τελευταία μέρα του καλοκαιριού του 1965. Μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, ενώ τώρα ζει και εργάζεται στην Καλαμάτα. Η πρώτη της επαφή με τη λογοτεχνία έγινε σε πολύ μικρή ηλικία και εξελίχθηκε σε μια  μεγάλη αγάπη για το διάβασμα που κρατάει ακόμη. Μέσα από αυτήν οδηγήθηκε στα μονοπάτια της γραφής και κείμενά  της έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο,  καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό ‘Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας". Τη φετινή χρονιά συμμετείχε με το διήγημά της ‘Η Αποκλειστική’ στην ηλεκτρονική συλλογή διηγημάτων: «Δήγμα Γραφής».



2 σχόλια:

  1. Είναι τόσο αληθινό που πονάς καθώς το διαβάζεις.Η μεταφορά του συναισθήματος σε ένα κείμενο τέτοιου είδους είναι το πιο δύσκολο πράγμα και το συγκεκριμένο πλημμυρίζει από αυτό.Σου δίνει την εντύπωση πως είναι γραμμένο με δάκρυα και αίμα.Μπράβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα πιο πολύ μου λείπουν τα χέρια σου!
    Ορφανά τα χέρια μου, αποζητούν τα δικά σου. Κάθε αγκάλιασμα των παραμορφωμένων χεριών σου, κάθε φώλιασμα των δαχτύλων μου ανάμεσα στα δύσκαμπτα δικά σου, κάθε μικρό, ανεπαίσθητο σφίξιμο, κάθε υποτυπώδες χάδι στην παλάμη ...

    -Τρυφερότητα και σπαραγμός ανταμώνουν πονετικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!