13 Ιανουαρίου 2013

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ - ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ




 
ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ*
ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΡΟΛΟΓΙΩΝ**
Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης

Μπήκα στο δάσος
Των ρολογιών.
Φυλλώματα από τικ-τακ,
τσαμπιά από καμπάνες
και κάτω από την πολλαπλάσια ώρα,
αστερισμοί εκκρεμών ρολογιών.

Οι μαύρες ίριδες
των νεκρών ωρών,
οι μαύρες ίριδες
των ωρών παιδιών.

Όλα είναι όμοια!
Κι ο χρυσός του έρωτα;
Δε κτυπά παρά μια ώρα.
Μια ώρα μόνο!
Την κρύα ώρα!
Ώρα αγωνίας
Και των τελευταίων φιλιών.
Ώρα σοβαρή που στοιχειώνει
Τα αιχμάλωτα κουδούνια.
Κούκου
χωρίς πουλί.
Σκουριασμένα άστρα
τεράστιες χλομές
πεταλούδες.

Στο άλσος
των αναστεναγμών
αντηχούσε το άριστα,
που είχα παιδί.

Πρέπει να περάσεις από κει,
Καρδιά μου!
Από κει,
Καρδιά μου!


ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΑ
Όλο το δάσος τρέμει
είναι μια μεγάλη αράχνη
που απλώνει την ηχηρό ιστό της
στην ελπίδα.
Στη καημένη λευκή παρθένα
μεγαλωμένη με βλέμματα κι αναστεναγμούς !


ΕΚΕΙΝΗ
Η αληθινή σφίγγα
είναι το ρολόι.
Ο Οιδίπους θα γεννηθεί με ένα μάτι.
Έχει σαν σύνορο στο Βορρά
τον καθρέφτη,
και στο Νότο
τη γάτα.
Το φεγγάρι είναι η Αφροδίτη.
(Παγωμένη πλάκα ρολογιού.)
Τα ρολόγια μας φέρνουν
τους χειμώνες.
(Ιερατικά χελιδόνια
μεταναστεύουν το καλοκαίρι.)

Το πρωί, τα ρολόγια
κάνουν μια ανοιχτή θάλασσα. 


ΟΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ 
Οι νυχτερίδες γεννούνται
από τις πλάκες των ρολογιών.
Ο μικρός ταύρος τις μελετά
ανήσυχος .
Πότε θα έρθει λοιπόν  το σούρουπο
όλων των ρολογιών ;
πότε λοιπόν αυτά τα λευκά φεγγάρια
θα πλαγιάσουν πίσω από τα βουνά ;      



ΗΧΩ ΡΟΛΟΓΙΟΥ
Κάθομαι
σε ένα ξέφωτο του χρόνου.
Ήταν μια λεκάνη σιωπής,
άσπρης
σιωπής .

Υπέροχο δαχτυλίδι
όπου τα άστρα
συγκρούονταν με τους δώδεκα επιπλέοντες
μαύρους αριθμούς.



ΠΡΩΤΟΣ  ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
Ο Χρόνος
έχει το χρώμα της νύχτας.
Μιας νύχτας ειρηνικής.
Πάνω από τεράστια γυαλιά,
η Αιωνιότητα
σταμάτησε μεσάνυχτα.
Και ο Χρόνος αποκοιμήθηκε
για πάντα στον πύργο του.
Εξαπάτηση
όλων των ρολογιών!
Του λοιπού ο Χρόνος
έχει ορίζοντες.


Η ΩΡΑ ΣΦΙΓΓΑ
Στον κήπο σου ανοίγουν
καταραμένα λουλούδια .
Γεννιόμαστε κάτω από τα κέρατά σου
για να πεθάνουμε.  
Ώρα κρύα!
Αντιτάσσεις ένα πέτρινο ταβάνι
στις λυρικές πεταλούδες.
Καθισμένη στο μπλε,
κόβεις,
τρως τα φτερά σου.

Ένας...δυο...τρεις κτύποι.
Η ώρα κτύπησε στο δάσος.
Η σιωπή γέμισε φούσκες.
Ένα χρυσό εκκρεμές 
κουνούσε δεξιά αριστερά 
το πρόσωπό μου στον αέρα.

Η ώρα κτύπησε στο δάσος. 
Τα ρολόγια
Σαν σμήνη μύγες
πήγαιναν κι ερχόντουσαν .
Στην καρδιά μου αντηχούσε
Το χρυσό ρολόι
Της γιαγιάς μου.  

       *Για τα 75 χρόνια της σιωπής του
**«Το δάσος  των ρολογιών « σηματοδοτεί το ακραίο σημείο της εξερεύνησης  του Χρόνου, πεισματικά καθοδηγούμενης από τον ποιητή .Προσκόπτει μοιραία ενάντια στο Θάνατο.   



2 σχόλια:

  1. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω αυτό που είπα, δεν πάει πολύς καιρός,στο ομότεχνο λογοτεχνικό περιοδικό ΠΟΙΕΙΝ: Αγαπημένε μου ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ, δεν είναι το ζήτημα ότι έχεις κάνει απίστευτη δουλειά, αλλά ότι οι επερχόμενες γενιές θα σ' ευγνωμονούν γι' αυτή την κατάθεση. Με γνώσιν, λοιπόν, λόγου( λόγω συνάφειας γλωσσών και μεταφραστικής δουλειάς με τον κ. Πρέσβη Γιάννη Σουλιώτη που με τιμάει με την φιλία και εκτίμησή του, πώς να του τα επιστρέψω;)μια ειλικρίνή υπόκλιση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λάθος πληκτρολόγησης: μια ειλικρινής υπόκλιση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!