9 Οκτωβρίου 2013

Σκοτεινή - Βάλια Καραμάνου



Θυμάμαι ακόμα την πιο αλλόκοτη και ανατριχιαστική εμπειρία των παιδικών μου χρόνων , την πρώτη φορά που με πήρε ο πατέρας μαζί του στη δουλειά: Θα μεταφέραμε μελίσσια ως τη Σκοτεινή, ένα χωριό τρεις ώρες μακριά από το δικό μας. Δωδεκάχρονο αγόρι εγώ τότε, με τη φαντασία μου ακόρεστη, θεωρούσα την πιο σπουδαία περιπέτεια ένα ταξίδι σ’ ένα μακρινό τραχύ τόπο ανάμεσα στα βουνά με ένα όνομα συνδεδεμένο άρρηκτα με θρύλους και μυστήριο! Ξεκινήσαμε το απομεσήμερο με το αγροτικό μας για τη Σκοτεινή . Το νύχτωμα μας βρήκε λίγο έξω από το χωριό.
  Σε ολόκληρη τη διαδρομή , ενώ οδηγούσε ο πατέρας στον κακοτράχαλο φιδωτό  δρόμο , ήμουν  κρεμασμένος στο παράθυρο του αγροτικού αυτοκινήτου  παρατηρώντας έξω αχόρταγα και βουβά τις άγριες πλαγιές με τις καρυδιές και τα πεύκα και τα γεωμετρικά οροπέδια ανάμεσά τους . Όσο πύκνωνε το σκοτάδι ανάμεσα στους ορεινούς όγκους , τόσο η καρδιά μου χοροπηδούσε άταχτα από απροσδιόριστη ταραχή , ενώ τα μάτια μου ορθάνοιχτα αναζητούσαν αλλόκοτα πλάσματα και αφύσικες σκιές τριγύρω . Προς απογοήτευση μου όμως, τίποτα  απ’ όλα αυτά δεν έγινε .Τελικά, κατασκηνώσαμε κατάκοποι λίγο πιο έξω από το χωριό  σ’ ένα διάσελο ως το χάραμα, που θα στήναμε τα μελίσσια. Ξάπλωσα κατάχαμα στο σκληρό έδαφος με τ’ αστέρια διάσπαρτα στο ουράνιο θόλο πάνω μου και τ’ αυτιά   μου γεμάτα ήχους από τριζόνια και μακρινά αλυχτίσματα αγριμιών , ενώ με τύλιγε η δροσιά του βουνού.  Πάνω που με έπαιρνε όμως ο ύπνος , άγριες φωνές με ξύπνησαν απότομα . Ανασηκώθηκα ξαφνιασμένος  στη στρωματσάδα.
-         Ησύχασε! Μου είπε ο πατέρας που ήταν ξαπλωμένος  δίπλα μου , κάποιοι μελισσοκόμοι τσακώνονται πιο πέρα….
Πράγματι , οι βρισιές και οι απειλές δύο εξοργισμένων αντρών αντηχούσαν πλέον καθαρά στ’ αυτιά μου . Πόση ώρα κράτησε ο άγριος καυγάς δεν θυμάμαι ακριβώς,  γιατί υπερίσχυσαν η κούραση και η νύστα μου .
Το πρωί , αφού τελειώσαμε τη δουλειά μας, ο πατέρας περίεργος ρώτησε ένα γέρο χωρικό για τους άλλους μελισσοκόμους  που τσακώνονταν την περασμένη νύχτα. Το γεροντάκι μόλις άκουσε τα λόγια του τινάχτηκε από τη θέση του ταραγμένο:
-         Ποιοι μελισσοκόμοι; Δεν υπάρχουν άλλοι εκτός από εσάς! Διαβεβαίωσε τον πατέρα μου και χαμηλόφωνα με συνομωτικό ύφος μας εξήγησε την προέλευση των αλλόκοτων φωνών της περασμένης  νύχτας :
Δύο αδέρφια είχαν παλιά κτήματα εκεί ,λίγο πιο έξω από τη Σκοτεινή , και καυγάδιζαν συχνά για τα κληρονομικά. Ένα βράδυ ήρθανε στα χέρια ώσπου σκοτώθηκαν και οι δύο πάνω στη λύσσα τους . Πέρασαν χρόνια από τότε κι όμως κάποιοι ακούν ακόμα τις φωνές των αδικοχαμένων αδερφών  τη νύχτα!....
Τόσος καιρός πέρασε από εκείνη τη μέρα  κι όμως ακόμα ριγώ στην ανάμνηση εκείνη –σχεδόν νοσταλγικά- για την πιο μεγάλη ‘μικρή’ περιπέτεια της ασήμαντης ζωής μου στο πιο παράξενο χωριό: τη ‘Σκοτεινή’!



Βάλια Καραμάνου



Γεννήθηκε στην Αθήνα ,όπου σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Μέχρι σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος . Το 2009 επιμελήθηκε την έκδοση του λευκώματος ‘Φωτογραφείον το Μάνεσι’ με το φωτογραφικό αρχείο  του πατέρα της (Γεωργίου Καραμάνου, σεναριογράφου- συγγραφέα) . Το 2011 εκδόθηκε η πρώτη προσωπική της συλλογή διηγημάτων με τίτλο ‘Το Πηγάδι’ (εκδόσεις Γαβριηλίδη) , ενώ το 2012 κυκλοφόρησε η νουβέλα της ιδίας  με τίτλο ‘Αστεροειδής Γλυκάνισος’ από τον ίδιο εκδοτικό οίκο . Ζει στην Αθήνα και έχει μία κόρη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!