Dream land - Χαραλαμπίδη Δέσποινα

        Θυμάμαι εκείνη την μέρα στο μετρό. Βρισκόμουν μέσα στον συρμό. Στεκόμουν μπροστά στην πόρτα. Η πόρτα ανοίγει αυτόματα. Κατέβηκα στον σταθμό Χ.    Θα έπρεπε να είναι γνώριμος, αλλά δεν ήταν.  Μια μεγάλη ταμπέλα έγραφε «UNDERGROUND ». Προχώρησα προς την έξοδο αλλά ανακάλυψα πως δεν υπήρχαν σταθερά σκαλοπάτια, μόνο κυλιόμενες σκάλες καθόδου. Μια καθαρίστρια κρατούσε ένα πανάκι στο χέρι και καθάριζε τον πλαστικό μαύρο ιμάντα στην άκρη των κυλιόμενων. Σκέφτηκα να τις ανεβώ ανάποδα. Να ανέβω την κάθοδο, αλλά είχε κόσμο, δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω.
           Τα πόδια μου είχαν ακινητοποιηθεί. Σαν να ήταν βιδωμένα -τα πέλματα- με βίδα και παξιμάδι στο έδαφος. Κοίταξα προς το μέρος τους και ανακάλυψα πως δεν φορούσα παπούτσια. Ήμουν ξυπόλυτη. Από το ταβάνι έπεφταν μερικές σταγόνες νερό μέσα σε ένα πλαστικό μπλε κουβά. Η ήχος που έκανε η σταγόνα μέσα στον κουβά μου αποσπούσε την προσοχή, στράφηκα προς το μέρος του κουβά. Έβρεχε underground, μύριζε μούχλα.
           Άκουσα τον επόμενο συρμό να έρχεται (σαν να έβγαιναν από ένα στόμα χιλιάδες λέξεις που ήθελαν να βγουν χρόνια και δεν τολμούσαν).
           Η ταμπέλα δεν έγραφε πια UNDERGROUND , έγραφε OVERGROUND, αλλά ήμουν ακόμα στα υπόγεια. Σκεφτόμουν πως ήθελα να πάω σπίτι για να γράψω, ήθελα να γράψω οπωσδήποτε, έπρεπε να βρω τρόπο να φύγω από εκεί. Ίσως να έκανα μια προσπάθεια να έγραφα κάτι όσο ήμουν εκεί, αλλά δεν είχα μαζί μου τίποτα σχετικό. Μπορούσα να ζητήσω από τον κύριο που καθόταν στα καθίσματα αναμονής με μια ορθογώνια τσάντα κρεμασμένη στον ώμο, για λίγο το laptop του… Ακουγόταν παρανοϊκό και ήμουν και ξυπόλυτη. Μια τελευταία ευκαιρία: να ζητούσα ένα κομμάτι χαρτί και ένα στυλό από τους δύο φοιτητές που ξεροστάλιαζαν να κοιτάζονται στα μάτια, και είχαν στους ώμους POLO σακίδια. Είχαν μια διαφορετική κίνηση στο σώμα τους από τους μεγαλύτερους ανθρώπους, σαν να άκουγαν μουσική συνέχεια και να τους διαπερνούσε. Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι είναι πιο μονοκόμματοι στις κινήσεις, δεν χορεύουν πια. Πήγα προς το μέρος τους, αλλά δεν είχα φωνή για να τους μιλήσω. « Όσο έχω φωνή θα σου τραγουδάω» σκέφτηκα…
             Ξαναγύρισα προς τις κυλιόμενες. Έπρεπε να βρω τρόπο να βγω στο φως, δεν άντεχα άλλο να είμαι στο σκοτάδι.
          Φορούσα πια παπούτσια- κάτι μπότες που είχα στο γυμνάσιο, ταμπά με ένα λουράκι που έδενε στο πλάι. Είδα μπροστά μου την καθαρίστρια, είχε τελειώσει με τις κυλιόμενες και κατευθυνόταν προς τον κουβά. « Πως μπορώ να ανέβω;» την ρώτησα-ανακάλυψα πως ξαναείχα φωνή. Με έπιασε από το χέρι χωρίς να μου πει τίποτα και με οδήγησε κάπου. Περπάτησα μαζί της με φθαρμένα παπούτσια. Ξαφνικά σταμάτησε να περπατάει με κοίταξε έντονα και μου είπε:        « Θα μπεις μέσα σε αυτή την στοά, στο τέλος του διαδρόμου υπάρχει ένα ασανσέρ». Σκούπισε το χέρι της ανάστροφα πάνω στην ποδιά της και έβγαλε από την μεγάλη της τσέπη ένα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι. «Κράτα τα» μου είπε «μπορεί να σου χρειαστούν».

Η Χαραλαμπίδη Δέσποινα ζει στην Αθήνα. Ασχολείται με το γράψιμο ερασιτεχνικά. Μέσα από την συμμετοχή της σε διάφορους διαδικτυακούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς της γεννήθηκε η επιθυμία να δημιουργήσει  την ιστοσελίδα  www.kyklografimata.com.  Στο blog  11 (http://deshara11.blogspot.gr/) κατοικοεδρεύουν μερικά κείμενα της.