"Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή" του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου

Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος
Εκδόσεις Πόλις - 2012
Ποίηση

Γράφει η Στέλλα Σαμιώτου-Φιτσάιμονς

Το βιβλίο με πρόλαβε στην πόρτα καθώς έφευγα για μια μικρή συγκέντρωση σε φιλικό σπίτι εδώ, στα περίχωρα του Λος Άντζελες. Άνοιξα το φάκελο, το κράτησα για μια στιγμή κι αποφάσισα να το πάρω μαζί μου για να μην αναγκαστώ να ξεκλειδώσω την πόρτα. Έβρεχε έξω και στο φιλικό σπίτι είχαν αναμμένο τζάκι, κρύο φαγητό και αρκετή πλήξη. Το έβγαλα, λοιπόν, από την τσάντα μου κι άρχισα να γυρνάω τις σελίδες. Η συντροφιά ενδιαφέρθηκε για το ανάγνωσμά μου κι όταν τους εξήγησα περί τίνος επρόκειτο, μου ζήτησαν να τους μεταφράσω μερικές αράδες επί τόπου. Από περιέργεια, είπαν, για τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Άρχισα να μεταφράζω, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση ή όρεξη είναι η αλήθεια, τους πρώτους στίχους από το ποίημα «Γράμματα σε έναν πολύ νέο ποιητή» που το γνώριζα ήδη καλά από τις μέρες που το δημοσιεύσαμε στο Λογοτεχνικό Μπιστρό. Σταμάτησα στο στίχο: «(dark phrases) that sound so odd inside my mind – and make me wonder about their persistence.”  Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν κουνήθηκε κανένας όταν σταμάτησα και μου έδωσαν να καταλάβω πως ήθελαν να συνεχίσω. Έφτασα στο τέλος του πρώτου μέρους και τους μίλησα «about the fixed stare of a seventeen year old son – that hasn’t been aimed at the poet/father yet.”

Και συνέχισα: “Which will be the book, what song might it be, that will push you, gently and swiftly, to the very first twist of your being?”

Και πάλι: «Who will be a true father to you, when I’m no longer needed?”

Συνέχισα να διαβάζω μεταφράζοντας, να μεταφράζω διαβάζοντας, και το κοινό μου ήταν αιχμαλωτισμένο. Οι φράσεις πετούσαν ελαφρές κι απαιτητικές ανάμεσά μας:

“my favorite poem: the four hundred questions that you ask…”

“so I can whisper to you one more time: you are young, try to love your own questions…”

“who will be your teachers, I wonder, who will have your back?”

“be free…”

“my wish for you is that you fall in love madly.”

Τελεία. Παλαμάκια, ενθουσιώδη σχόλια. Η ποίηση όταν είναι συγκλονιστική είναι διεθνής στην ψυχή της κι εγχώρια στη γλώσσα της και γι’ αυτό μεταφράζεται καλύτερα φωναχτά. Ή μήπως ακούγεται πιο ηχηρή ανάμεσα σε σπινθήρες και κατακλυσμούς τυχαίας συνύπαρξης;

Γυρίζω σπίτι μου και ανοίγω πάλι το βιβλίο και σκέφτομαι πως ο Χαράλαμπος έχει βρει τη γλώσσα που γεφυρώνει το κενό ανάμεσα στην ποίηση και την εικόνα, αυτόν τον ειδικό χώρο που πιάνει από τα μαλλιά την αμερικανική ψυχή. Όπως ο αρχικός Πόλεμος των Άστρων, πλάθει ένα ξεχωριστό παρόν μέσα σε 65 σκηνές κι αφήνει να εννοηθούν παρελθόν και μέλλον. Το «Γράμματα σε έναν πολύ νέο ποιητή» διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, βλέπεται σαν ταινία, ακούγεται σαν τραγούδι. Δεν κολλάει στην αναζήτηση της περίτεχνης έκφρασης, δεν χάνεται σε λαβυρινθώδεις προτάσεις, δεν μπαίνει σε τετριμμένους φιλοσοφικούς πειρασμούς, δεν ζητά να εξηγήσει το σύμπαν. Ο Χαράλαμπος γνωρίζει πως οι εικόνες για να αγγίξουν πρέπει να είναι συνεσταλμένες και να χαϊδεύουν την άκρη από τα δάχτυλα των ονείρων μας. Poetry is what you make of it, που θα έλεγαν οι φίλοι μου εδώ αν τους ρωτούσαμε. Το λέει άλλωστε καλύτερα ο ίδιος με την τελευταία του φράση:

Ό,τι γράφει ο ποιητής

είναι ποίηση.