25 Σεπτεμβρίου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ με το Γιώργο Βέη



ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ



                                                                    Το κύμα



Περιμένω έναν ντόπιο. Φίλο από τις προηγούμενες στάσεις μου εδώ. Έχουμε ήδη προγραμματίσει να πάμε να δούμε τα νέα αποκτήματα του εντυπωσιακού, υποδειγματικού μεγαενυδρείου στο νησί Σεντόζα. Το κόσμημα της Σιγκαπούρης. Ο κύριος προορισμός των πρωτάρηδων τουριστών της περιοχής. Μου τηλεφωνεί όμως και μου λέει ότι θα ήταν καλύτερα να το αναβάλουμε για την επομένη. Έτσι, για μια ακόμη φορά, στην πόλη-νησί χωρίς κάποιον κοντά μου. Αλλά σα να μην με βγάζει τίποτε πια στο ξέφωτο της έκπληξης. Ή στην καρδιά της αιφνίδιας μετατροπής των δεδομένων.

Ερωτηματολόγιο Pivot

Στη στήλη αυτή, γνωστοί, πολύ γνωστοί και λιγότερο -έως και καθόλου- γνωστοί Έλληνες απαντούν στο ερωτηματολόγιο Pivot.
Οι  δέκα αυτές ερωτήσεις προέρχονται από τη γαλλική σειρά, "Bouillon de Culture" που την παρουσίαζε ο Bernard Pivot.  
Έχουν γίνει γνωστές στην Αμερική ως οι ερωτήσεις που απευθύνει ο James Lipton στους καλεσμένους του στο τέλος της εκπομπής του:  "Inside the Actor's Studio". 

Διονύσης Μαρίνος

 1. Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη;
Η λέξη “ανάσα”. Από αυτήν ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν.

Ιστορίες Τέχνης με τη Γεωργία Σουβατζή



Ο τίτλος ‘’Ιστορίες Τέχνης’’, της στήλης, είναι ίσως αποπροσανατολιστικός. Μάλλον, προτιμώ να μιλάω για ιστορίες γενικά και όχι για βιογραφικά σημειώματα, που μπορεί ο καθένας να διαβάσει, οπουδήποτε. Γι’ αυτό και κάθε κείμενο θα διαπραγματεύεται θέματα σχετικά με την τέχνη πάντα, αλλά σίγουρα δεν θα πρόκειται για αφηγηματικά κείμενα βασισμένα στη ζωή και το έργο καλλιτεχνών, όπως αρχικά συνέβη.
Αυτή τη φορά η ιστορία σχετίζεται με τα μουσεία.

ΣΤΗ ΘΥΜΗΣΗ ΣΟΥ - Ελένη Κοφτερού



Μου λείπεις πολύ…
Μου λείπει η τρυφερή, λίγο βραχνή, με μια υποψία δισταγμού και μια μαρτυρία κόπωσης φωνή σου, κάθε φορά που απαντούσες στο τηλέφωνο:
-Πως είσαι σήμερα; σε ρωτούσα
-Όχι και τόσο καλά, απαντούσες σα να μου εκμυστηρευόσουν ένα μικρό μυστικό.
Μου λείπει το παιδικό, απορημένο βλέμμα σου, που ζούσε φυλακισμένο σε γερασμένο πρόσωπο.
Μου λείπει η ηρεμία και η νηφαλιότητα στις σιγανές προσεκτικές κινήσεις σου.
Μου λείπει ο στεγνός περιοδικός ήχος του μπαστουνιού όταν ανέβαινες τη σκάλα και το τρίξιμο του κλειδιού στην πόρτα.
Μου λείπει η έκπληξη, η αμηχανία και η δικαιολογημένη αδιαφορία σου, όταν σε ρωτούσα: -Πως είναι τα μαλλιά μου;

Γράμμα από το Μαιευτήριο - Γιώργος Γλυκοφρύδης



Η Μαριλένα τελικά ήρθε σιωπηλά και ήσυχα.
Μετά από εννέα μήνες σοβαρών διαπραγματεύσεων και έντονων κινήσεων μέσα στα υγρά του πλακούντα, αποφάσισε να τροχοδρομήσει στο αεροδρόμιο ενός λευκού αποστειρωμένου κρεβατιού στις 10:35 της Τρίτης της 25ης Μαρτίου του 2009. Στο ζώδιο του Κριού. Στην επέτειο μιας επανάστασης.
Ο πύργος ελέγχου μας ειδοποίησε για την άφιξη εκεί γύρω στις 06:30 της ίδιας ημέρας. Μια και μισή ώρα αργότερα η μητέρα της Μαριλένας ήταν ξαπλωμένη, κατάφωτη και δεμένη, στην αίθουσα αφίξεων, με όργανα να μετράνε τον οργανισμό του ταξιδιώτη που αναμενόταν με όλες τις τιμές.
Η Μαριλένα ήρθε σιωπηλά και ήσυχα.

23 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ - Κασσάνδρα Αλογοσκούφι





“Madam Art and her Pious Lord”
Painting by Mentjouk


Ο άνθρωπος ξαφνικά βρέθηκε μέσα στο λιβάδι. Φύσαγε ένα ανάκατος αέρας. Έφερνε τα πανύψηλα γρασίδια μία απ’ τη μια μεριά, μια απ’ την άλλη.
Ο άνθρωπος όπου και να κοίταγε έβλεπε τα ψηλά φυτά να αναδεύουν. Ένοιωθε βέβαια σα να βρισκόταν σε βυθό σκοτεινό που τα πάντα κυμάτιζαν σαν εβένινα φύκια. Η καρδιά του δεν του αρκούσε. Δεν την ένοιωθε πια και γι’ αυτό έτρεχε βιαστικά μέσα στο λιβάδι. Όπου και να κοίταγε έβλεπε τις φιδένιες ταινίες του χόρτου να κυματίζουν θριαμβευτικά.

Καντή - Κατερίνα Ε. Φραγκάκη


 Η ΚΑΛΛΗ
Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο
Εκδόσεις Φανοστάτης

«Η μάνα μου βαφτίστηκε Καλλιόπη, μα όλοι τηνε φωνάζανε Καλλή. Γιατί μόνο αυτό το όνομα της ταίριαζε. Ήτονε μια γυναίκα ήρεμη και χαμηλοβλεπούσα, σεμνή όσο δεν παίρνει άλλο και με μια αγκαλιά ανοιχτή πάντοτε για όλους. Έκαμε έντεκα γέννες, μα μόνο οι πέντε επιζήσαμε, εμείς οι τέσσερις κόρες κι ο αδερφός μου ο Γιάννος, που έμελλε να μην τονε χαρεί, γιατί ξενιτεύτηκε. Σαν με γέννησε ήτονε μπλιο μεγάλη, πάνω από σαράντα χρονώ και έλεγε πως σαν «κοπήκανε τα ρούχα της», όταν εμπήκα στην κοιλιά της, ενόμιζε πως ήτονε απού τα γερατειά, δεν το βαλε καθόλου ο νους της πως μπορούσε ακόμη να πιάσει στα σπλάχνα τζη κοπέλι.

ΜΩΒ ΤΩΝ ΚΕΡΑΣΙΩΝ - Ευγενία Βάγια



1.
Άλλες φορές ξεχνάω, άλλες φορές πονάω.
Δεν υπάρχουν άλλες φορές.
It’s a play
Τα δάκρυα είναι καλλυντικά
Τα αισθήματα επαναφορτιζόμενα
Ζητείται δεύτερο πρόσωπο
(για να του γράφω)

22 Σεπτεμβρίου 2012

Εκκαθάριση - Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης



Τελευταία φάση της μεγάλης φυλετικής εκκαθάρισης, που απάλλαξε μια και καλή τον τόπο από όλους τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους τυφλούς, τους τραυλούς, τους ανάπηρους, τους κωφάλαλους, τους καθυστερημένους, τους φορείς του AIDS, τους κομουνιστές, τους αθίγγανους, τους ψυχασθενείς και ασφαλώς τους ομοφυλόφιλους, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε στο τέλος να μείνει μόνο το ένα τρίτο του αρχικού πληθυσμού της χώρας, ήταν το στάδιο της γλωσσικής απολύμανσης απ' όλα τα ξενόφερτα λεκτικά στοιχεία, που εδώ και αιώνες μόλυναν την ελληνική γλώσσα με την ύποπτη ανοχή ή την προδοτική συνενοχή των σάπιων καθεστώτων του παρελθόντος, πλην βεβαίως κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων, όπως η μεταξική δικτατορία και η επταετής επανάσταση των συνταγματαρχών.

O χρόνος, η ύλη, η αγάπη - Μαριάννα Γεωργοτά



Σήμερα πατέρα οδηγάω το αυτοκίνητό σου. Κατάφερα με κόπο να το ξεριζώσω από το χώμα. Είχε γεμίσει μωβ κυκλάμινα και ολόλευκες βιολέτες. Τα πιο πολλά στη θέση του οδηγού. Στη θέση σου πατέρα. Το κλειδί το βρήκα σκουριασμένο στη δεξιά τσέπη από το καρό σου πουκάμισο, μαζί με μια μικρή χάρτινη πετσέτα που είχες διπλώσει με επιμέλεια. Κιτρίνισε το αλλοτινό λευκό της χρώμα. Η μυρωδιά της όμως πλημμύρισε από ολόφρεσκα γιασεμιά και πράσινο βασιλικό. Γέμισε τα ρουθούνια μου με τ’ άρωμά σου. Έβαλα το χέρι στην τσέπη σου για να την πιάσω. Δεν άντεξε. Θρυμματίστηκε στο πρωινό αέρα. Έγινε κίτρινη σκόνη που σκόρπιζε στον ορίζοντα με πλεύση δυτική. Η ύλη έχει ιδιοκτήτη σκέφτηκα. Γύρισα προς τη Δύση και σου χαμογέλασα.

21 Σεπτεμβρίου 2012

Δείπνο για δύο - Άννα Ζιώγα



«Οι γειτονικές πολυκατοικίες είχαν αποφασίσει να μου αφήσουν για ουρανό ένα μικρό αιθέριο κομμάτι, που περιτριγύριζαν σαν να το είχαν βάλει στο μάτι. Σήμερα, αυτό το κομμάτι ήταν μόνο γκρι και καθόλου μπλε. Εισέβαλλε από τις χαραμάδες  των παραθυρόφυλλων στις χαραμάδες των ματιών μου τόσο  αποφασιστικά, που μπορούσα μόνο να ξυπνήσω.
 Τέσσερα χρόνια άντεξα μόνος στο Ηράκλειο, στον πέμπτο, πιάστηκα απ’ τα μαλλιά μιας απόσπασης για Αθήνα.
Η βροχή ξεκίνησε λίγο πριν αρχίσω να καταδύομαι στο μετρό και τότε σε θυμήθηκα. Λέω  θυμήθηκα, για να μην σου πω πως δεν σε ξέχασα ποτέ. Άραγε είσαι ακόμα εδώ; Αν έβγαινα πιο νωρίς, θα σε έβλεπα να τριγυρνάς ανέμελη στην Σόλωνος;  ‘Η μήπως λίγο αργότερα;

20 Σεπτεμβρίου 2012

Ανθρώπινο Ολοκαύτωμα - Χριστόφορος Παυλίδης



Ιστορίες του παράδοξου



I

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 3ης του Μάρτη, το τραίνο της γραμμής αποβίβασε στο σταθμαρχείο της Λαγουδέρας, εμένα τον Δασονόμο Χρύσανθο Παπαγεωργίου, τον μοναδικό επιβάτη που είχε προορισμό αυτή τη δασωμένη κωμόπολη της Καμπανίας.
Τυλιγμένος στους ατμούς της μηχανής, που απομακρύνονταν σφυρίζοντας, βάδισα προς το φωτισμένο γραφείο, όπου ένας νυσταγμένος υπάλληλος της Εταιρίας συντρόφευε την αγρύπνια του, αραδιάζοντας τις φιγούρες μιας τράπουλας πάνω στο ξύλινο τραπέζι.
Το τρίξιμο των σκουριασμένων μεντεσέδων της πόρτας, του απόσπασε την προσοχή από το αργόσχολο παιχνίδι του και, μ’ ένα τυποποιημένο χαμόγελο, ύψωσε ερωτηματικά τα μάτια του στο πρόσωπο μου.

Πινάκιον 061091 - Κώστας Αλεξόπουλος



Πολλοί συγχωριανοί μας έχουν συγκεντρωθεί στον αγναντερό λόφο της Αγίας Παρασκευής. Ο αδερφός μου κι εγώ είμαστε εκεί. Ο λόφος είναι υπερυψωμένος, ανάμεσα στις θεόρατες βασιλικές δρυς είναι χτισμένη μία άλλη εκκλησία με καφέ πελεκητές πέτρες.
Από τα μεγάφωνα ακούμε : η εκκλησία είναι δωρεά του αδερφού του Νητσάκου, κατάφερε να εκλεγεί πράεδρος της κοινότητος Ανύδρου.
Είναι απόγευμα, ξαφνικά βλέπουμε αεροπλάνα Στούκας, έρχονται προς το μέρος μας.
Λέμε : κάνουν ασκήσεις, είναι για το γύρισμα κινηματογραφικής ταινίας.
'Ομως οι άνθρωποι τρέχουν δεξιά και αριστερά. Μένω ξαπλωμένος, δεν πιστέυω να έχουν εχθρικές διαθέσεις. Ομως ο αδερφός μου φωνάζει : τρέξε!

Δρόμος - Γιάννης Νικολούδης



Το χιόνι ήταν λασπωμένο κάτω από τα κυπαρισσόδεντρα μέχρι πέρα στις πλαγιές, που ρόδιζαν προς ανατολή, προς τα σύνορα. Μια πνοή αέρα φερμένη απ’ το βουνό μάζευε φύλλα κάτω απ’ τη νταλίκα. Τα άκουγε να φιδοσέρνονται, να κριτσανίζουν ανάμεσα σε μηχανή και παγωμένη άσφαλτο.
    23 Φλεβάρη. Έσκισε το φύλλο του ημερολογίου και τράβηξε για έξω. Εκείνη ήταν κουλουριασμένη στην μικρή καμπίνα. Μια οσμή χαλασμένου σώματος μέσα˙ και έξω η σφοδρή απάθεια του ψύχους. Μείον δέκα τούτο το πρωί.

19 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΙΣΙΜΑ Ή ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ - Γιάννης Σουλιώτης



        

                                               «Όρθιος μπροστά στη θάλασσα ,
                                                ένιωθα ότι μου φώναζαν από τα ανοικτά.
                                                 Και μου φαινόταν ότι αν απαντούσα
                                                 σ’ αυτή την πρόσκληση θα ήταν κάτι το πολύ
                                                 όμορφο, αλλά μαζί και κάτι το απαγορευμένο
                                                 σε κάθε άνθρωπο.»
                                                                 Μισίμα, «Το παραμύθι του ακρωτηρίου»


Στις 25 Νοεμβρίου του 1970, στις έντεκα και τέταρτο το πρωί, οι πέντε μεγαλύτεροι τηλεοπτικοί σταθμοί του Τόκιο, διέκοψαν ξαφνικά το πρόγραμμά τους, για μια απ’ ευθείας μετάδοση.
Πριν σαράντα ένα χρόνια ακριβώς, ο Γιούκιο (σημαίνει «χιόνι») Μισίμα (Κιμιτάκε Χιραόκα, το πραγματικό του) προικισμένος με ένα χαρακτήρα τρωτό, και συγχρόνως, βίαιο και αισθησιακό , γεμάτος από πάθος για ζωή, αλλά μαζί και με μια βαθειά αθεράπευτη επιθυμία για το θάνατο, δολοφόνησε τον εαυτό του. Διάλεξε γι’ αυτό το σκοπό τον πιο γιαπωνέζικο θάνατο που υπάρχει.

Το Ημερολόγιο ενός Αδέσποτου Σκύλου


NICK CAVE & BARRY ADAMSON – THE SWEETEST EMBRACE 




Οι γραμμές της ζωής
 
Τριγύρω στο λαιμό της, ο χάρτης του χρόνου απλωμένος· πάντα απροσδιόριστος· χαμένος ολότελα σαν εξαρθρωμένος αγκώνας. Οι ρυτίδες με μια έξαρση διάβρωσης απλώνονται κατά μήκος του στέρνου, αγγίζουν με τη γλυκόξινη μυρωδιά τους την ελαφρόπετρα του στήθους, κυκλώνουν τη θολή γούβα της κοιλιάς. Τρέχουν οι ιστοί των γραμμών, δίχως ίχνος σεμνοτυφίας· με ωμότητα στα όρια του ανεπανόρθωτου. Οι μέρες δεν επιστρέφουν στο θηκάρι τους, σκέφτεται η Κλεονίκη, καθώς το βλέμμα της παλινδρομεί ανάμεσα στο αθέατο δέλτα του παρελθόντος και στο ανίερο κλωνισμό του παρόντος. Στο ενδιάμεσο εκείνη· μουτζουρωμένη από τις διακυμάνσεις των γραμμών της ζωής της.