Εκκαθάριση - Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

Τελευταία φάση της μεγάλης φυλετικής εκκαθάρισης, που απάλλαξε μια και καλή τον τόπο από όλους τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους τυφλούς, τους τραυλούς, τους ανάπηρους, τους κωφάλαλους, τους καθυστερημένους, τους φορείς του AIDS, τους κομουνιστές, τους αθίγγανους, τους ψυχασθενείς και ασφαλώς τους ομοφυλόφιλους, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε στο τέλος να μείνει μόνο το ένα τρίτο του αρχικού πληθυσμού της χώρας, ήταν το στάδιο της γλωσσικής απολύμανσης απ' όλα τα ξενόφερτα λεκτικά στοιχεία, που εδώ και αιώνες μόλυναν την ελληνική γλώσσα με την ύποπτη ανοχή ή την προδοτική συνενοχή των σάπιων καθεστώτων του παρελθόντος, πλην βεβαίως κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων, όπως η μεταξική δικτατορία και η επταετής επανάσταση των συνταγματαρχών.

Συστάθηκε λοιπόν ειδική επιτροπή από γνωστούς γλωσσολόγους με αποστολή την κατάρτιση καταλόγου από αναφομοίωτες δάνειες λέξεις, που αποτέλεσε τη βάση για την πρώτη μαζική εκκαθάριση της γλώσσας. Παρά τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στο ειδικό λεξιλόγιο, με χαρακτηριστικότερη τη διχογνωμία που για δώδεκα συνεχόμενα χρόνια απασχόλησε τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο για το μονολεκτικό γλωσσικό ισοδύναμο του αλληλούια και του αμήν, το έργο υλοποιήθηκε χάρη στην κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και τον ενθουσιασμό του κοινωνικού σώματος, αφού αρκούσε ένας τεχνικός όρος ή ένα σημείο στίξης, για να καλυφθούν με μπογιά βιτρίνες καταστημάτων ή να ξηλωθούν διαφημιστικές επιγραφές ή να καταγγελθούν ανύποπτοι πολίτες από τους γείτονές τους ή να αποκηρυχτούν γονείς από τα παιδιά τους ή να καούν δημοσίως πασίγνωστα βιβλία, ακόμη και τα πρωτότυπα από ορισμένα έργα της αρχαιοελληνικής γραμματείας.

Η επόμενη φάση, που σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό έφερε τον τίτλο μία λέξη-μία έννοια, στράφηκε εναντίον της πολυσημίας των λέξεων με την κατάργηση όλων των συνωνύμων και την απαλοιφή της μεταφορικής σημασίας και των συνυποδηλωτικών διατυπώσεων, προκειμένου να λείψουν από την καθημερινή επικοινωνία οι ενοχλητικές παρανοήσεις και να πάψουν οριστικά τα λανθάνοντα νοήματα του λαϊκού σκώμματος και της καλλιτεχνικής σάτιρας, όπως αυτά που η ιστορική εμπειρία βεβαιώνει για το αδίκως διασυρμένο πουλί των απριλιανών συνταγματαρχών, πράγμα που ελάφρυνε το επίσημο λεξικό από εκατοντάδες σελίδες με άχρηστες λέξεις και επικίνδυνες έννοιες.

Τελευταίο και πιο αποφασιστικό βήμα ήταν ο εντοπισμός όλων των αφομοιωμένων δάνειων λέξεων, με το επιχείρημα ότι είναι τα συγκαλυμμένα, και γι' αυτό πιο επικίνδυνα, υπολείμματα των βδελυρών γλωσσικών επιμειξιών του παρελθόντος. Η προσπάθεια που στην αρχή αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα, καθώς θα έπρεπε να επινοηθούν νέες λέξεις, όπως ο τεχνητοπίδακας αντί του σιντριβανιού, ή περιφραστικές διατυπώσεις, όπως το αλατισμένο ύδωρ γαλαζωπής αποχρώσεως αντί της θάλασσας, στέφθηκε στο τέλος με απόλυτη επιτυχία χάρη στη συνδρομή των μέσων ενημέρωσης που καθημερινά δημοσιοποιούσαν καταλόγους με απαγορευμένες λέξεις και πρόβαλλαν σε απευθείας μετάδοση την δημόσια τιμωρία της  στοματορραφής όσων από άγνοια ή αφέλεια ή δόλο επέμεναν να τις χρησιμοποιούν, εκτός ασφαλώς από τις τρεις ιερές λέξεις-εμβλήματα του νέου καθεστώτος, δηλαδή τον ρατσισμό, την προπαγάνδα και τον νεοναζισμό, που σύμφωνα με μια πολύ ενδιαφέρουσα γλωσσολογική άποψη ανάγονταν ετυμολογικά σε άγραφες λέξεις των προελλήνων, άγνωστο όμως σε ποιες.

Αλλά τότε παρουσιάστηκε το μεγάλο ζήτημα της φοινικικής προέλευσης του ελληνικού αλφαβήτου, που καθιστούσε στα μάτια των πιο σοβαρών διανοουμένων του καθεστώτος ύποπτες ακόμη κι όσες λέξεις αναγνωρίζονταν σαν απολύτως ελληνογενείς. Η λύση που δόθηκε φανερώνει με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο την τόλμη και την αποφασιστικότητα των κυβερνώντων, που με την τελευταία ανακοίνωση που εξέδωσαν κατάργησαν στο εξής την ανάγκη της γλωσσικής επικοινωνίας, ακύρωσαν το επίσημο λεξικό και κάλεσαν όλο το λαό στην πλατεία του Συντάγματος σε δημόσια διαβούλευση για το μέλλον του έθνους.

Όταν λοιπόν συγκεντρώθηκαν οι τελευταίοι και οι πιο γνήσιοι εκπρόσωποι αυτού του ηρωικού γένους, αφού στο μεταξύ υπήρξαν και άλλες φυλετικές εκκαθαρίσεις σε βάρος των ναρκομανών, των κοντών, των αριστερόχειρων, των μελαχρινών, των ευτραφών, των ηλικιωμένων, των άνεργων, των γυναικών, των παράφωνων, των αρρώστων, των ερωτευμένων και ασφαλώς των ποιητών, θα μπορούσε κανείς να απολαύσει το μοναδικό στην ιστορία θέαμα ενός ολόκληρου λαού σε απόλυτη ομοψυχία, που δεν χρειαζόταν πια τη γλώσσα για να επικοινωνεί, αλλά μόνο τα ηχηρά επιφωνήματα του μεγάλου ηγέτη, που έμοιαζαν με βρυχηθμούς, και τις συγκαταβατικές αναφωνήσεις του κοινού, που έμοιαζαν με βελάσματα.

Αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακή, σχεδόν μεγαλειώδης, ήταν η εικόνα του ολιγάριθμου αυτού έθνους που συνεπαρμένο από την ιδέα της φυλετικής και της γλωσσικής του καθαρότητας δεν δίστασε να αποφασίσει παμψηφεί την οικειοθελή ευθανασία του, προκειμένου να διαφυλάξει στα ακούνητα σπερματοζωάρια του γενετικού του υλικού και στις λευκές σελίδες του επίσημου λεξικού του τη φυλετική και πνευματική ιδιοπροσωπία του αμόλυντη και αναλλοίωτη στον αιώνα των αιώνων.

Ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης γεννήθηκε το 1970, ζει στο δήμο Πέλλας κι είναι εκπαιδευτικός.