Το Ημερολόγιο ενός Αδέσποτου Σκύλου

NICK CAVE & BARRY ADAMSON – THE SWEETEST EMBRACE 

Οι γραμμές της ζωής

 

Τριγύρω στο λαιμό της, ο χάρτης του χρόνου απλωμένος· πάντα απροσδιόριστος· χαμένος ολότελα σαν εξαρθρωμένος αγκώνας. Οι ρυτίδες με μια έξαρση διάβρωσης απλώνονται κατά μήκος του στέρνου, αγγίζουν με τη γλυκόξινη μυρωδιά τους την ελαφρόπετρα του στήθους, κυκλώνουν τη θολή γούβα της κοιλιάς. Τρέχουν οι ιστοί των γραμμών, δίχως ίχνος σεμνοτυφίας· με ωμότητα στα όρια του ανεπανόρθωτου. Οι μέρες δεν επιστρέφουν στο θηκάρι τους, σκέφτεται η Κλεονίκη, καθώς το βλέμμα της παλινδρομεί ανάμεσα στο αθέατο δέλτα του παρελθόντος και στο ανίερο κλωνισμό του παρόντος. Στο ενδιάμεσο εκείνη· μουτζουρωμένη από τις διακυμάνσεις των γραμμών της ζωής της.
'Αβουλη, ένας υγρός μηχανισμός συναισθηματικού τραυλίσματος να την τυλίγει σαν κουβέρτα. Μόνη σε αυτό το κρεβάτι· να χαϊδεύει τον μοναδικό πιστό εραστή που της έχει μείνει να αγκαλιάζει· τα μαστιγωτά κορδόνια του κορμιού της. Με μια γλυκιά γυαλάδα στα μάτια, κοιμάται ανακουφισμένη στην ιδέα. Παραδίδεται στο κράτος της βαρύτητας.  

  

LOU REED & METALLICA – THE VIEW  

Με βλέπω

'Ενας μηχανικός παλμός, μια σερπαντίνα από ήχους λευκούς· αθέλητα επιφωνήματα που βγαίνουν από το στόμα του αφρίζοντας. Η Βικτώρια αποδέχεται αυτή τη φυσική πτυχή ζωής σαν μια αφήγηση έξω από το σώμα της. Σαν να θεάται τον εαυτό της, έξω από αυτόν. Παρατηρώντας τις ελλειπτικές τροχιές που κάνουν τα σύνορά της, πώς εκτείνεται η σάρκα μέχρι το έσχατο σημείο· στις άκριες των νυχιών· στο πλέγμα των μαλλιών της· τα δάχτυλα που σαν αστερίες αναπαύονται στο σφουγγάρι των μηρών της. Τίποτα δεν της ανήκει· της έχει δοθεί μια μάχη να παραφυλάει το σώμα της, την ώρα που αυτό κινείται αυτόνομα· επικίνδυνα μινιμαλιστικό.  Το να ξεχνάς σημαίνει να εκπίπτεις από τη χάρη, να μην θυμάσαι πως είσαι· να γίνεσαι λυρικά ρευστός. Ποια είμαι πραγματικά, ψιθυρίζει η Βικτώρια, και η φωνή της αντηχεί σαν χαλασμένο έμβολο που έχει αφεθεί στο σμήνος της φθοράς. Το γερασμένο φως του δωματίου της, έχει αυτή την τραχιά ειλικρίνεια των νοσοκομειακών θαλάμων. Δεν είσαι εδώ. Αυτό και τίποτα άλλο.